ค.ศ. 980 กองทัพต้าซ่งโจมตีโยวโจว ทว่ากลับต้องพ่ายแพ้แก่แม่ทัพเยลี่ซิวเกอ ทำให้ซ่งไท่จงทรงล่าถอยกลับเมืองหลวง นับแต่นั้นเป็นต้นมา ทหารเหลียวก็รุกรานชายแดนต้าซ่งเรื่อยมายังความเดือดร้อนสู่พสกนิกรต้าซ่ง เป็นอันมาก แผ่นดินต้าซ่งไม่มีความสงบสุข ซ่งไท่จงทรงกลัดกลุ้มยิ่งนักจึงทรงมีพระบัญชาให้หยางเย่แม่ทัพเหล็กซึ่งห้าว หาญไปอารักขาด่านเยี่ยนเหมินกวาน

หยางเย่พาลูกชายทั้งเจ็ดคนไปอารักขา ด่านเยี่ยนเหมินกวาน ต่อกรกองทัพเหลียวจนสุดกำลัง ลูกชายทั้งเจ็ดคนของสกุล หยางล้วนแล้วป็นคนหนุ่มที่มีความเก่งกล้าสามารถทั้งทางด้านบุ๋นและบู๊ คุณลักษณะหลากหลาย ซื่อสัตย์จงรักภักดี รักใคร่ประชา รับผิดชอบครอบครัว สามัคคีเป็นหนึ่งเดียวปกป้องชาติบ้านเมืองจนกลายเป็นเสาหลักของต้าซ่ง ได้รับความเลื่อมใสศรัทธา เป็นอย่างยิ่ง

ต้าเหลียวยกทัพโจมตีต้าซ่ง โดยไม่เห็นขุนศึกตระกูลหยางอยู่ในสายตาแม่แต่น้อย หยางเย่นำลูกชายทั้งเจ็ดพร้อมด้วยทหารไม่กี่พันเผชิญหน้ากับกองทัพเหลียวที่ แข็งแกร่ง ทั้งที่มีกำลังทหารน้อยกว่าหลายเท่า แต่ด้วยประสบการณ์ของหยางเย่ กอปรกับ กลยุทธแยบยล ในที่สุดก็สามารถกำชัยชนะไว้ได้ ทำให้กองทัพเหลียวพ่ายแพ้ย่อยยับแตกพ่ายไม่เป็นขบวน ขุนศึกตระกูลหยาง ไม่เพียงได้รับชัยชนะ ทั้งยังสามารถจับกุมตัวแม่ทัพใหญ่ของต้าเหลียวเป็นเชลยได้อีกด้วย

การศึกที่เยี่ยนเหมินกวาน ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลหยางเลื่องลือไปทั่วทั้งแผ่นดิน ทุกครั้งที่ทหารเหลียวเห็นธงรบสกุล หยางก็จะอกสั่นขวัญหาย ไม่กล้าต่อกรกับทหารต้าซ่ง ทุกคนพากันขนานนามหยางเย่ว่าสกุลหยางไร้เทียมทาน ชื่อเสียงระบือนาม

ขุนศึกตระกูลหยางสร้างคุณงามความดีต่อชาติบ้าน เมืองจนกลายเป็นวีรบุรุษของชาวประชา แต่สุขทุกข์ก็เป็นไปตาม คำโบราณที่ว่า “ทุกข์มีสุขคงอยู่ สุขมีทุกข์ซ่อนอยู่” ด้วยความที่ชื่อเสียงขุนศึกตระกูลหยางระบือนามทั่วทั้งแผ่นดินจึงเป็นที่ อิจฉาของบรรดาขุนนางในราชสำนัก ทั้งที่บรรดาขุนนางในราชสำนักต่างพากันถวายฏีกาเล่นงานสกุลหยาง กระนั้นซ่งไท่จงก็ทรงไม่นำพาต่อถ้อยคำที่ใส่ร้ายป้ายสีสกุลหยาง พระองค์ไม่เพียงทรงไม่ทอดพระเนตรฏีกา ทั้งยังทรงมีพระบัญชาให้ราชเลขานำฏีกาเหล่านั้นมอบให้หยางเย่เพื่อแสดงถึง ความไว้วางพระทัยของพระองค์ที่มีต่อหยางเย่ ยังความปลาบปลื้มใจสู่หยางเย่ยิ่งนัก หยางเย่พร้อมด้วย ลูกชายต่างพากันสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อซ่งไท่จงตราบชีวิตหาไม่ บำบัดทุกข์ บำรุงสุขปวงประชา

แต่สิ่งที่คาดคิดไม่ถึงคือหยางลิ่วหลางค้นพบความลับ สำคัญของวังหลวง ที่แท้ซ่งไท่จงทรงปลงพระชนม์พระเชษฐา ช่วงชิงราชบัลลังก์มาครอง แม้ว่าลูกชายทั้งเจ็ดคนของสกุลหยางเป็นที่ไว้วางพระทัยของซ่งไท่จง ทว่าทุกคนกลับเห็นพ้องต้องกันว่าเลือกนายผิด มีเพียงหยางเย่คนเดียวเท่านั้นที่ยังคงยึดมั่น จงรักภักดีต่อซ่งไท่จง ด้วยเรื่องนี้เองจึงเป็นเหตุให้พ่อลูกสกุลหยางบาดหมางใจกันจนไม่เป็นหนึ่ง เดียวกัน ทั้งยังพลอยทำให้เสอไซ่ฮัวต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยโดยต้องทำหน้าที่เป็นคน กลางประสานรอยร้าว ให้พ่อลูกเป็นหนึ่งเดียวกันดังเดิม

จู่ๆหยางซื่อ หลางซึ่งหายสาบสูญไปจากสนามรบเป็นเวลานานหลายปีก็ปรากฏตัวขึ้นโดยเดิน ทางกลับมายังบ้านสกุลหยาง แต่การปรากฏตัวของซื่อหลางครั้งนี้ได้นำมาซึ่งสิ่งที่คาดคิดไม่ถึงมากมาย ทำให้คนบ้านสกุลหยางต้องพลอยได้รับผลกระทบไปด้วย ทุกคนจึงพากันเคลือบแคลงสงสัยว่าการกลับมาของซื่อหลางในครั้งนี้มีเป้าหมาย ใดกันแน่

ท่ามกลางปัญหาและมรสุมมากมาย หยางชีหลางเพื่อช่วยชีวิตหญิงสาวชาวบ้านนางหนึ่งเอาไว้จึงพลั้งมือสังหารพาน เป้าลูกชายเพียงคนเดียวของมหาอำมาตย์พานเหยินเหม่ย พานเหยินเหม่ยเคียดแค้นมากจึงสาบานว่าจะเอาชีวิตชีหลาง ล้างแค้นให้ลูกชายให้ได้ ระหว่างที่ชีหลางถูกจองจำอยู่ในห้องขังได้ล่วงรู้แผนการอันชั่วร้ายของพานเห ยินเหม่ยเข้าจึงแหกคุกหลบหนีไป กระทั่งได้รู้จักกับตู้จินเอ๋อลูกสาวหัวหน้าค่ายโจรที่มีไหวพริบปฏิภาณดีและ ในที่สุดทั้งสองก็รักและแต่งงานกัน

ชีหลางตระเตรียมการเดินทางกลับ ป้อมเทียนปอเพื่อเปิดเผยการแต่งงานต่อพ่อแม่ นึกไม่ถึงว่าล่วงรู้ถึงการศึกสงครามระหว่างต้าซ่งและต้าเหลียว เซียวฮองเฮาทรงวางแผนตระเตรียมการปลงพระชนม์ซ่งไท่จง กำจัดสกุลหยาง เยลี่เสียนฮ่องเต้ ต้าเหลียวสวรรคต เยลี่หลงซี่สืบราชบัลลังก์ด้วยพระชนมายุเพียงสิบสองชันษาโดยมีเซียวไทเฮาทรง สำเร็จราชการแทน ซ่งไท่จงทรงเห็นว่าต้าเหลียวเปลี่ยนแผ่นดินใหม่ สมควรใช้โอกาสนี้บุกยึด16มลฑลมาครอง การนี้พระองค์จึงทรงมีพระบัญชาให้พานเหยินเหม่ยเป็นแม่ทัพใหญ่นำทัพขึ้น เหนือโดยมีหยางเย่เป็นรองแม่ทัพ

กองทัพต้าซ่งแยกเป็นสามสายบุกโจมตี กองทหารภายใต้การนำทัพของพานเหยินเหม่ยและหยางเย่ต่างได้รับชัยชนะ บุกยึดได้สี่มลฑลใหญ่มาครอง ส่วนอีกสายหนึ่งนั้นกลับพ่ายแพ้ให้ทหารต้าเหลียว หยางเย่เห็นทหารต้าเหลียวแข็งแกร่ง ทหารต้าซ่งด้อยกว่าจึงไม่บุ่มบ่าม ทว่าพานเหยินเหม่ยขุนนางชั่วซึ่งเห็นสกุลหยางเป็นเสี้ยนหนาม เนื่องจากมีจิตคิดร้ายต่อสกุลหยาง พานเหยินเหม่ยจึงบีบบังคับสกุลหยางนำทัพออกศึก เพื่อให้หยางเย่และสกุลหยางมีอันเป็นไป แม้ว่าหยางเย่ไม่กลัวตาย แต่เห็นสถานการณ์ไม่อำนวย เกรงว่าจะสูญเสียชีวิตทหารไปโดยเปล่าประโยชน์ ทั้งที่ชัยชนะริบหรี่ แต่ก็จำต้องนำทัพออกศึก

พานเหยินเหม่ยแสร้งทำที ว่าจะส่งกำลังทหารสนับสนุนหยางเย่ หลังจากที่สกุลหยางนำทัพออกศึกไปได้ไม่ไกลนักก็ถูกทหารเหลียวดักซุ่มโจมตี แม้ว่าขุนศึกตระกูลหยางแต่ละคนมีความองอาจห้าวหาญ ทว่าทหารเหลียวซึ่งมีกำลังมากกว่าจึงยาก ที่ต้านทานไว้ได้ หยางเย่ตีฝ่าวงล้อมออกไปเพื่อช่วยชีวิตลูกชายและทหารหาญ ในที่สุดหยางเย่ก็ถูกทหารเหลียวจับกุมตัวเป็นเชลย หยางเย่ตัดสินใจฆ่าตัวตายเพื่อรักษาเกียรติศักดิ์

หยางเย่พลีชีพใน สนามรบ ลูกชายทั้งเจ็ด เสียชีวิตหก มีเพียงลิ่วหลางคนเดียวเท่านั้นที่รักษาชีวิตรอดกลับสู่ป้อมเทียนปอ พานเหยินเหม่ยเห็นว่าสกุลหยางเหลือเพียงลูกชายคนเดียวและบรรดาสะใภ้เท่านั้น ลำพังเพียงลิ่วหลางไม่ได้ทำให้สกุลหยางอยู่ในสายตาของพานเหยินเหม่ยอีกต่อไป ขณะที่ลิ่วหลางและเสอไซ่ฮัวถึงคราวอับจนนั่นเองทั้งสองก็ได้รับความช่วย เหลือจากองค์หญิงไฉและอ๋องแปดจนสามารถกอบกู้สกุลหยางขึ้นมาอีกครั้ง องค์หญิงไฉทรงรับปากแต่งงานกับลิ่วหลาง ทำให้สกุลหยางมีเสาหลักค้ำยัน ในที่สุดสกุลหยางก็สามารถกอบกู้เกียรติศักดิ์ขึ้นมาอีกครั้ง หยางลิ่วหลางรับภาระหนักล้างแค้นให้ครอบครัว เพื่อความรุ่งโรจน์ของป้อมเทียนปอ ล้างแค้นให้พ่อและพี่น้อง เปิดโปงแผนชั่วของพานเหยินเหม่ยที่ทรยศขายชาติ ทำลายขุนนางที่มีความซื่อสัตย์จงรักภักดี

ความแค้นของสกุลหยางถูก สะสาง หยางลิ่วหลางและเสอไซ่ฮัวตลอดจนบรรดาสะใภ้พากันสืบสานเจตนารมณ์ของ หยางเย่ ขับไล่ทหารเหลียว ปกปักรักษาราชบัลลังก์ต้าซ่ง