พี่เลี้ยง…เป็นเรื่องราวของสองหนุ่มและหนึ่งสาว ที่เติบโตรักใคร่ผูกพันกันมาแต่เยาว์วัย เกิดเป็นความห่วงใยอาทรระหว่างพี่กับน้อง เป็นความรู้ใจของเพื่อนต่อเพื่อน…และเป็นความผูกพันลึกซึ้งระหว่างชายสองคน ต่อหญิงสาวคนเดียวกัน บุรุษหนึ่ง…แน่ใจว่า “ ธาตุและแก่น ” ของเพื่อน เช่น โชติวันเชื่อมั่นว่า…ไม่มีสตรีใดและความงามแบบไหน มาทำให้ “ หัวใจ ” ของบุรุษผู้นี้หวั่นไหวได้ “ เขาและเธอ ” โชติวันและเรไร เกิดมาเพื่อกันและกัน สัตยาเองแน่ใจเช่นนั้นตลอดมา เขาแน่ใจ…เพราะเขาไม่เคยแม้แต่จะถามใจของเขาเอง เขาแน่ใจ…เขารู้ใจ “ คุณเร ” ทุกเรื่อง ดูแลได้ทุกอย่าง ทำเพื่อคุณเรได้ทุกสิ่ง…เขายอม…” เก็บรักเก็บอาลัยไว้ในทรวง ไม่ให้ใครได้ล่วง…ได้รู้เลย ” หาก ความผูกพันระหว่าง เรไรกับสัตยา นั้นมั่นคงเพียงไร ลมหายใจของ “ คุณเร ” แทบจะเรียกได้ว่ามี “ พี่ชาย ” ติดอยู่เป็นนิตย์ “ โลก ” ของคนทั้งสองนั้น เคยคุ้นเข้าใจกันมาอย่างคน “ นอกโลก ” ไม่มีวันเข้าใจ และหากครั้งใดที่ “ พี่ชาย ” สัญญา…สัญญานั้นย่อมจริงแท้เสมอ พี่เลี้ยง…ใช่แล้ว…ทางชีวิตข้างหน้าจะเป็นฉันใดก็แล้วแต่ หากเธอรู้ดีว่า เธอจะมี “ พี่ ” คอย “ เลี้ยง ” ดูให้ความเอื้ออาทรตลอดกาลนานในความผิดความถูกแห่งทางชีวิตข้างหน้า จะมีคนแนะแนวทางจะมีคนปลอบประโลม จะมีคนรัก คนอภัยอย่างพี่ อย่างเพื่อนและอย่างคนรัก ความผูกพันอันมั่นคงนั้นเป็นเช่นไร ลมหายใจของเธอ จึงมี “ พี่ชาย ” เป็นคนรัก…เป็นพี่ เป็นเพื่อน และเป็นผู้เติมหัวใจให้กันและกัน