.....Michael Haneke ชื่อนี้ช่างมีมนต์ขลังสำหรับบรรดานักวิจารณ์หรือคอหนังตัวจริงเสียงจริง แต่สำหรับคอหนังแบบบ้านๆ (เช่นเราและใครอีกหลายๆ คน) แล้ว หนังของเขาส่วนใหญ่คือยาขมหรือยานอนหลับดีๆ นี่เอง (ขนาดนั้น) มาผลงานเรื่องล่าสุดของเขานี้ ต้องบอกว่าไม่ธรรมดาอีกแล้วครับท่านเพราะได้ไปเฉิดฉายบนเวทีแจกรางวัลหนังเกือบทุกเวทีใหญ่ๆ อาทิการซิวรางวัลปาล์มทองคำจากเทศกาลหนังเมืองคานส์ คว้ารางวัลลูกโลกทองคำ และล่าสุดก็ได้ชิงออสก้าร์ตั้งหลายรางวัล รวมทั้งนักแสดงนำหญิง Emmanuelle Riva (84 ขวบ) ซึ่งคุณยายได้ชื่อว่าเป็นผู้เข้าชิงสาขานี้ที่อายุเยอะที่สุดในประวัติศาสตร์ของออสก้าร์เลยทีเดียวเชียว หนังมาในสไตล์หนังยุโรปเป๊ะ นั่นคือการแช่กล้องถ่ายนิ่งๆ เป็นอาจิณ เล่นกันไม่อยู่กี่คน ฉากไม่กี่ฉาก เต็มไปด้วยบทสนทนา และมีฉากสัญลักษณ์งงๆ ให้ตีความ ดังนั้นหากท่านถูกสไตล์หนังอันฉับฉึ่กหวือหวาของฮอลลีวู้ดสปอยล์จนคุ้นชินมาแล้วล่ะก็ เตรียมเบื่อและเตรียมหลับได้เลยงานนี้ แต่หากพอจะคุ้นเคยกับหนังยุโรปหรือพอจะเริ่มปรับตัวกับจังหวะของหนังได้ก็จะพบว่าหนังนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ อย่างที่เขาว่าแหล่ะ สำหรับเราที่เฉยๆ กับหนังของ ผกก.Haneke มาตลอด กลับพบว่าเรื่องนี้ของแกดูเข้าถึงง่ายกว่าเรื่องที่ผ่านๆ มาแยะ แม้หนังจะนิ่งๆ แต่กลับสามารถสร้างอารมณ์ให้แก่คนดูได้อย่างหลากหลาย ทั้งสงสาร เศร้า ประทับใจ ซึ้ง งง ช็อค (เบื่อกับง่วงไม่นับ) และชวนให้ขบคิดหนังจบอารมณ์ไม่จบอีกต่างหาก ที่น่าสรรเสริญสุดๆ คือการแสดงของทั้งคุณตาคุณยาย ที่โผล่แทบจะทุกฉากและก็เอาอยู่โดยไม่ต้องพึ่งบิ๊กแบ๊ก (มุกเก่าไปไหม?) ดูแล้วแทบจะปูผ้ากราบงามๆ เลยทีเดียว (เชียร์คุณยายให้ได้ออสก้าร์นำหญิงเลยจ้า) สมแล้วที่คนเขาซูฮกตัวหนังซะปานนี้ เพราะของเขาดีจริงๆ และถ้าจะให้ดีก่อนดูขอให้ท่านนอนหลับพักผ่อนมาอย่างเพียงพอ ไม่งั้นอาจเป็นอย่างที่บอกข้างต้นว่า นี่มันคือยานอนหลับดีๆ นี่เอง.....
