วิลล์ แรนดัล (Jack Nicholson) บรรณาธิการรุ่นดึกที่หน้าที่การงานกำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย แล้ววันหนึ่งเขาก็เจอเคราะห์ซ้ำเมื่อโดนหมาป่าตัวใหญ่ทำร้ายบนถนนสายเปลี่ยว ซึ่งตอนแรกก็เหมือนจะไม่เป็นไรครับ แค่ไปหาหมอทำแผล แต่ไปๆ มาๆ วิลล์พบว่าตัวเองเริ่มมีความเปลี่ยนแปลง เช่น มีกำลังวังชามากขึ้น สามารถได้ยินเสียงคนอื่นกระซิบกัน และความเปลี่ยนแปลงที่หนักที่สุดคือในคืนพระจันทร์เต็มดวง เขาจะกลายร่างเป็น มนุษย์หมาป่า ถือ เป็นหนังว่าด้วยมนุษย์หมาป่าที่พล็อตไม่ได้แปลกใหม่พิสดารอะไร เป็นการเอาหนังสยองมนุษย์หมาป่ามาเจอกับพล็อตหนังชีวิตที่ตัวเอกต้องรักษา งาน เอาชนะคู่แข่ง และชนะใจสาวที่เขารัก ซึ่งถ้าให้ว่าตามจริงบทน่ะไม่ได้มีอะไรดึงดูดครับ แต่พลังสำคัญของหนังมาจากเหล่าดาราระดับพระกาฬ เริ่มจากลุง Jack ที่ไม่ต้องเมคอัพหน้าก็แทบจะเป็นมนุษย์หมาป่าอยู่แล้ว ด้านการแสดงอารมณ์ความรู้สึกนี่ไม่ต้องห่วงครับ ป๋าเขาระดับเทพแล้ว ตอนไหนโกรธก็ตาขวาง (ยิ่งตอนเป็นหมาป่านี่จะน่ากลัวกว่ามนุษย์หมาป่าตัวอื่นๆ มาก) แต่ตอนไหนที่เขาแสดงอารมณ์รัก (อย่างตอนมองนางเอก) สายตามันจะอ่อนลงมาและมีเสน่ห์อย่างเห็นได้ชัด ส่วนนางเอกของเรื่องก็รับบทโดย Michelle Pfeiffer ที่สวย สง่า และน่ารักแบบสาวมั่นตามเคยครับ เธอดูเข้ากับลุง Jack ได้อย่างพอเหมาะ ดูเป็นสาวมั่นที่รักความท้าทาย รายนี้ก็อีกคนครับ เวลาใช้แววตาแล้วมันสื่ออารมณ์ได้ชะงัดจริงๆ James Spader มา รับบท สจ๊วร์ต สวินตัน คู่แข่งทาอาชีพที่จะมาแย่งเก้าอี้ไปจากวิลล์ ขานี้ก็ไม่น้อยหน้าครับ แสดงท่าทางจองหองได้ใจมาก นอกจากนี้ยังมี Christopher Plummer มาแสดงเป็นเรย์มอนด์ อัลเดน พ่อของนางเอก ที่แม้จะมีบทไม่มากแต่ก็เล่นได้ดีหายห่วง ครับ ตัวหนังไม่มีอะไรหวือหวา แต่ดาราน่ะขับให้หนังมีพลังชวนติดตาม ท่ามกลางพล็อตที่ธรรมดาๆ นี่แหละครับ ส่วนผู้กำกับเรื่องนี้ก็คือ Mike Nichols ซึ่งขานี้จะค่อนข้างถนัดในการทำหนังที่มีเนื้อหาระดับกลางๆ แล้วก็คุมให้เหล่าดาราระดับยอดฝีมือมาเสริมความเข้มข้นให้กับตัวหนัง ดูแล้วไม่ได้ชอบใจเป็นพิเศษ แต่เพลินตอนดูครับ ดาราแต่ละรายฉายแสงรัศมีกันได้ดีจริงๆ นี่แอบคิดว่าถ้าบทมันเข้มข้นกว่านี้ Wolf อาจกลายเป็นหนังมนุษย์หมาป่าระดับคลาสสิคไปเลยก็ได้ แต่ อย่างน้อยหนังก็มีมุมสื่อสะท้อนที่น่าสนใจอย่างหนึ่งครับ นั่นคือการสื่อออกมาเหมือนเปรียบเปรยว่าโลกของมนุษย์ที่ดูเหมือนจะเป็นสัตว์ ประเสริฐนั้น จริงๆ ก็มีหลายส่วนคล้ายโลกของสัตว์ที่เเก่งแย่งแข่งขัน ต่อสู้ทำร้ายกัน ไม่ว่าจะเพื่องาน (เหมือนสัตว์แย่งกันเป็นจ่าฝูง) หรือเพื่อคนรัก (เหมือนสัตว์กัดกันในฤดูจับคู่ผสมพันธุ์) ทำให้พอถึงช่วงไคลแม็กซ์นั้นหนังให้อารมณ์ใน 2 ระดับ ระดับหนึ่งคืออารมณ์แบบหนังสยองขวัญ อีกอารมณ์คือหนังสะท้อนสัญชาตญาณดิบของมนุษย์ เพราะบางทีคนเราแม้จะ ไม่ได้โดนมนุษย์หมาป่ากัดจนกลายร่าง แต่เราก็ยังเลือกกระทำต่อกันแบบแทบไม่ต่างจากการอวดเขี้ยวเล็บของสัตว์ ดุร้ายเลย พอดูจบก็อดคิดไม่ได้เหมือนกันว่าเรานั้นเคยแปลงร่างฟาดฟันกับคนอื่นๆ ในโลกไปกี่ครั้งกี่มากน้อยแล้ว... ดูมนุษย์หมาป่าในเรื่อง เพื่อเรียนรู้ว่าเราอาจแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าในชีวิตจริงได้ หากไม่รู้จักควบคุมตนเองอย่างมีสติ ไหนๆ ได้เกิดเป็นคน ก็ขอให้อยู่อย่างคนให้เยอะ อยู่อย่างสัตว์ร้ายให้น้อยหน่อย... จะได้ถือว่าเกิดเป็นคนแล้วคุ้มค่า
