เรื่องพยายามเล่าการปรับตัวของซายูริให้เข้ากับสังคมของกะเทย และ เกย์ รวมทั้งการรับสภาพพ่อที่กลายเป็นแม่ของเธอ หนังน่ารักและน่าประทับใจมากครับ ไม่ตัดสิน ไม่พยายามชี้ว่าอะไรถูกอะไรผิด แต่กลับพยายามสร้างความเข้าใจของคนกลุ่มหนึ่งที่....แตกต่าง แต่อยู่ร่วมกับคนที่เชื่อว่า "ปกติ"อย่างพวกเรา มีเรื่องราวย่อยหลายเรื่องที่ทำให้ทั้งหัวเราะ แล้วก็น้ำตารื้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของ รูบี้ กะเทยแก่ ที่รอการได้พบหน้าหลานสาวด้วยการท่องคาถา ปิกกี้ ปิกปี้ ปิกกี้ ที่มาจากการ์ตูนเรื่อง อัศวินสายรุ้ง เรื่องของอาจารย์มหาวิทยาลัยที่อยากแต่งสาว รวมทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของซายูริ กับ แฟนหนุ่มของพ่อตัวเอง โอดากิริ โจ คนโปรดตลอดกาลของผมเล่นเป็นเกย์หนุ่ม แฟนของฮิมิโกะได้อย่างสุดยอด เขาเล่นนิ่งๆแต่เต็มไปด้วยความสับสน กังวลกับอนาคตของตัวละครได้ดีเหลือเกิน ไม่น่าเชื่อว่า โอดากิริ โจ จะเล่นเป็นเกย์ได้เนียนมากๆ ฉากที่เขานั่งอยู่กับซายูริ ข้างเตียงของฮิมิโกะที่นอนป่วยหลับอยู่ แล้วบอกเธอว่า เขารักพ่อของเธอมากขนาดไหน ฉากนี้สุดยอดครับ ผมปลื้มเขาขึ้นมาอีกเป็นกอง ส่วนชิบาซากิ โค เล่นเป็นซายูริ ผู้หญิงที่โกรธ สับสน ถึงสภาพของพ่อ เพศของพ่อ และ ความรักของพ่ออยู่ตลอดเวลา ในหัวเธอหนักอึ้งด้วยความไม่เข้าใจ เธอเก็บหลายเรื่องไว้ในใจเยอะมาก ฉากที่เธอตัดสินใจไปนอนกับเจ้านายแล้วนอนกัดฟันจนเจ้านายบ่นว่าส่งเสียงออกมาบ้างซะเถอะ เยิ่มสุดๆครับ รวมไปทั้งนักแสดงคนอื่นๆที่เล่นได้ดีมากๆ อึมมมมม จริงๆแอบประทับใจคุณยายรูบี้ที่สุดเลยครับ ความรักเป็นเรื่องประหลาดนะครับ เพราะเวลาคุณรักใครซักคน คุณให้อภัยและคุณเลือกที่จะลืมบางสิ่งได้ เวลาคุณรักใครซักคน คุณไม่สนใจหรอกนะครับว่าเขาจะหน้าตาอย่างไร คุณลืมแม้กระทั่งว่าในที่สุดแล้วเขาเพศอะไร หรือว่าบางทีความรักอาจจะไม่มีเพศก็ได้มังครับ
